Jak rozpoznać chorobę alzheimera?

Choroba Alzheimera to jedna z przypadłości, która rozwija się stopniowo, bez bardziej zauważalnych symptomów. Wszelkie objawy mogą być przez długi czas niezauważalne i mylone z naturalnymi procesami starzenia się. W tym miejscu warto więc wspomnieć o istotnej roli najbliższego otoczenia. O ile sam pacjent różnego rodzaju zagubienia, problemy z pamięcią czy też trudności z wykonywaniem codziennych czynności w domu tłumaczy roztargnieniem, o tyle najbliższa rodzina powinna zwrócić uwagę, że dzieje się coś niepokojącego.

Jak rozpoznać początki Alzheimera?

We wczesnej fazie choroby pacjent ma problemy z pamięcią. Bardzo często szuka różnych przedmiotów, ma kłopoty ze znalezieniem odpowiednich słów podczas rozmowy, a nawet mogą pojawić się chwilowe problemy z orientacją podczas spacerów. Uwagę może zwrócić również fakt, że pacjent jest niechętny do różnego rodzaju wyjazdów w nieznane mu miejsce (na przykład na wakacje), gdyż wiązać się to może z zagubieniem oraz dezorientacją przestrzenną.

Wraz z rozwojem choroby, wszelkie objawy są już bardziej zauważalne, a przez to bardziej doskwierające nie tylko pacjentowi, ale i jego najbliższemu otoczeniu. Do wcześniej wspomnianych mogą dojść również problemy z mową – gubienie wątków, a także zbyt rozwlekły sposób wypowiadania się. Dalszy etap choroby to między innymi bezcelowe błąkanie się po domu lub najbliższej okolicy, problemy z wykonywaniem najprostszych czynności, a nawet urojenia. W zaawansowanym stadium choroby może pojawić się także agresja wobec najbliższych członków rodziny, których pacjent może już nie rozpoznawać.

Leczenie choroby Alzheimera

W początkowym etapie choroby lekarz może zdecydować się na zapisanie lekarstw na pamięć – pomogą one w choć chwilowym zatrzymaniu postępu dolegliwości. W zaawansowanym stadium choroby niezbędne mogą się okazać natomiast lekarstwa przeciwpsychotyczne. Ważnym elementem terapii jest towarzyszenie, a zatem pacjent nie powinien pozostawać sam. Niezbędne jest odwiedzanie przez dzieci oraz wnuków, zwłaszcza jeśli pacjent jest osobą samotną, bez współmałżonka.